«فیه ما فیه» مجموعه ای از فیلم های به نتیجه نرسیده یا مجوز اکران نگرفته (مجوز اکران از سوی روحانیانی که در فیلم حضور دارند نگرفته است) داوری فر است که به هیچ وجه نمی تواند فیلمساز را به اهدافش برساند اما در نتیجه محتوا و مضمون دیگری را منتقل می کند که می تواند برای مخاطب جالب توجه باشد.

داوری فر در این فیلم که گویا قراری بر ساخت آن نداشته ناکامی های خود را در کنار هم قرار داده و این مضمون را ارائه می دهد که روحانیان به شکلی زندگی می کنند که ابراز آن برای دیگران را خود صلاح نمی دانند و شاید داوری فر که راه یافتن به زندگی آن ها از اهدافش بوده خودش نیز به این نتیجه رسیده است.

او در نریشن هایی که بیان می کند دوست داشته چگونگی زندگی روحانیان از جمله رفتار آنها با فرزندانشان، شکل ازدواج، مطالعات، رفتارهای خانوادگی شان را دنبال کند اما دلیل کناره گیری روحانیان از این مسئله را خیلی نمی توان فهمید و شاید بتوان آنها را انسان هایی جدا از ریا و ظاهرسازی تصور کرد اما دنیایی مرموز در فیلم خلق می شود که گویا مسائلی در زندگی آن ها وجود دارد که بیانشان می تواند عجیب باشد.

تصور عجیب بودن مسائل در زندگی روحانیان که از دیدن «فیه ما فیه» در ذهن مخاطب شکل می گیرد نمی تواند لطمه ای به وجهه روحانیت بزند اما فیلمی خنثی است، روحانیان را مرموز و جدا از مردم نشان می دهد. «فیه ما فیه» بر خلاف هدف فیلمساز که قصد داشته فاصله روحانیان و مردم را بکاهد و به آن ها نزدیک شود با ناکامی اش در ساخت و اکران فیلم هایی که قصد داشته مضمونی در تضاد این هدف را منتقل می کند.

نریشن هایی که فیلمساز از زبان خود درباره چگونگی رخ دادن اتفاقات و تلاشش برای رسیدن به اهداف می گوید گاه اضافی و گاه به تعریف و تمجید فیلمساز ختم می شود که به کلیت فیلم ضربه زده است و در ساختار نیز نقش سازنده ای ندارد.

«فیه ما فیه» به مشکلات فیلمسازان در زمینه روحانیت می پردازد و در لایه های زیرینش اهداف دیگری را نیز دنبال می کند که در مضمون اول موفق و در مضامین دیگر ناموفق عمل می کند.

فیلمساز علیرغم خلاصه داستانی که از فیلم منتشر شده است بیش از اینکه بتواند به سبک زندگی روحانیان بپردازد به تلاش خود و دنبال کردن اتفاقات پرداخته است که نمی تواند برای مخاطبان جذاب باشد. فیلمساز ابتدا انگیزه بالایی برای ساخت فیلم دارد و در ادامه با این اعتراف که انگیزه اش را به دلیل خستگی از دست داده زندگی روحانیان دیگر را بسیار سطحی دنبال کرده و فیلم به جای عمیق شدن در مسائل به دلیل عدم همکاری روحانیان و عدم وجود انگیزه در فیلمساز به ناچار در سطح باقی می ماند و در نتیجه «فیه ما فیه» به فیلمی ضعیف تبدیل شده است.